Sot, ndihesha tmerrsisht keq. Koka ime ishte plot me probleme dhe konfuzion. Vendosa të bëja një shëtitje edhe pse nuk e dija ku do të shkoja.
Gjëja më e jashtëzakonshme ndodhi kur unë po shëtisja.
Pashë një plak të ulur në një karrige. Ai ishte një shitës i këpucëve të dorës së dytë. Mendova se duhej të ishte të paktën 70 vjeç. Ai dukej aq i lodhur dhe askush nuk ishte duke i blerë këpucët e tij.
Doja t’i jepja diçka, por nuk kisha marrë asgjë me vete.
Pastaj, një vajzë e vogël erdhi drejt tij.
Dëgjova vajzën e vogël t’i thoshte: “Zotëria, a mund të t’i lustroj këpucët?”
Atij zotërie i erdhi keq për të, buzëqeshi dhe i dha asaj një këpucë për të lustruar.
Vajza tha, “Unë i lustrova këpucët, sepse unë kam nevojë për para për t’i blerë vëllait tim një uniformë të re shkollore.”
Kjo që dëgjova këtë herë më bëri të më rridhnin lotët prej syve të mi.
Shitësi u përgjigj: “Oh, vajzë e vogël, thjesht mos e bëj këtë. Eja me mua dhe unë do t’ju blej një uniformë.”
Pastaj ata shkuan në një treg (unë i ndoqa prapa) dhe ai i bleu një uniformë. Vajza ishte kaq e lumtur.
Ajo tha: “Faleminderit shumë për këtë. Zoti të bekoftë.”
Pastaj ajo u largua, duke lënë shitësin e moshuar të qeshur.
Ai u largua nga tregu, por e ndalova.
I pëshpërita në vesh, “Ti je një hero, faleminderit për mirësinë tënde!”
Ndërsa ecja, u ktheva përsëri ta shihja nga larg dhe unë mund të dalloja atë ende duke qeshur.
U hodha mbusha plot me gëzim nga mirësia që sapo kisha parë.
Dikush që kishte aq pak vetë, ishte në gjendje të tregonte një bujari të tillë të pabesueshme! E mrekullueshme!
Trishtimi im ishte zhdukur krejtësisht, prej dritës së këtij akti të tillë. Fillova të kuptoj se kam aq shumë gjëra për të qenë mirënjohës.
Unë mund të tregoj vlerësimin tim për atë që kam, duke ndjekur shembullin e shitësit të moshuar që kishte aq pak por e ndau atë kaq bukur me dikë që nuk kishte asgjë.
Sa më pak që kemi aq më shumë duam të japim, duket absurde, por kjo është logjika e dashurisë – Nënë Tereza
