Kjo mund të jetë kërcimi më i pazakontë por më i bukur në dasëm që keni parë ndonjëherë.
Kjo është historia e vërtetë e Luke Rheault, nga Fitçburgu, Masaçusets.
Në vitin 2007, nëna e tij u diagnostikua me sëmundjen e Lou Gehring që e detyroi atë të qëndronte në karrige me rrota.
Një vit më vonë, Luka dhe e fejuara i tij Kristeena Rheault vendosën të kurorëzojnë dashurinë e tyre. Kur ishte koha për vallëzimin e nënës dhe djalit …
Muzika filloi të luante, Luke e dinte se duhej të mendonte një mënyrë për të vallëzuar me nënën e tij përballë. Ai e mori nënën e tij në pistën e vallëzimit ndërsa ajo u ul në karrocën e saj me rrota. Ai vendosi të zbriste në gjunjë, kështu që ai mund ta shikonte atë në sy ndërsa ata kërcenin.
Ai donte që ajo të ndihej e veçantë në atë moment, kështu që ai u përpoq të bënte më të mirën.
Ai e shtyu atë rreth, duke qeshur me të ndërsa kërcenin. Kristeena po qante duke shikuar të dy në kërcim.
Në të vërtetë nuk kishte që s’ishte përlotur në mesin e mysafirëve të dasmës.
Luka nuk e dinte që nëna e tij do të vdiste vitin e ardhshëm në vitin 2009.
Ai nuk kishte asnjë ide gjatë martesës që … këto momente do të bëheshin kujtimet më të çmuara të saj.
“Unë bëra atë që ndjeja të drejtë në atë kohë”
“Dhe unë jam i kënaqur që e kam bërë, sepse kjo është një kujtesë që i ka shërbyer mirë qëllimit”.
“Unë iu them të gjithëve:
“Është një zbrazëti që kurrë nuk mund të mbushet “. “Unë kurrë nuk e kam konsideruar veten si djalë mamaje, por gjithmonë e kam vlerësuar gjithçka që ajo ka bërë për mua “.
Rritja dhe plakja rrit fuqinë e këtyre ndjenjave.
“Gjithmonë vlerësoni gjërat e mira që prindërit tuaj kanë bërë për ju. Sigurohuni t’u tregoni prindërve se sa mirënjohës jeni para se të jetë tepër vonë.
“Nuk ka asgjë më të bukur në këtë botë sesa dashuria e nënave tona”.
