Stoli i parkut ishte i braktisur kur u ula …
U ndjeva e zhgënjyer me jetën. Bota po ma bënte me qëllim ose po më tërhiqte poshtë dhe kisha çdo të drejtë të vrenjtem.
Dita nuk po ecte ashtu siç e kisha planifikuar, dhe nëse kjo të mos mjaftonte për të prishur ditën time, një djalë i ri që mezi merrte frymë m’u afrua, i gjithi i lodhur nga të luajturit.
Ai qëndroi pranë meje, me shumë gëzim dhe tha, “Shikoni çfarë kam gjetur!”
Në dorën e tij ishte një lule, dhe ç’pamje për t’u mëshiruar!
Petalet e tyre ishin të rrudhura nga shiu i pamjaftueshëm, ose nga drita e pakët. Doja që ai të merrte lulen e vdekur dhe të ikte. I bëra një buzëqeshje të vogël fallco dhe e ktheva kokën.
Por …
…në vend që të largohej ai u ul pranë krahut tim.
Ai e vendosi lulen nën hundë dhe deklaroi me befasi, “Sigurisht që i vjen era e mirë dhe është e bukur gjithashtu. Prandaj e kam zgjedhur, ja, është për ju”.
E bukur?
Kjo lule e vyshkur para meje po thahej e tëra. Ajo nuk ishte e gjallë nuk kishte ngjyrë apo jetë.
Unë nuk doja ta pranoja atë, por mendova, nëse nuk e bëj ai mund të largohet. Kështu që unë e kapa lulen, dhe u përgjigja e mërzitur, “Oh faleminderit, kjo është pikërisht ajo për të cilën kisha nevojë.”
Por, në vend që ta vendoste lulen në dorën time, e mbajti atë në ajër.
Ishte ky momenti kur unë vura re për herë të parë, se ky djalë nuk mund të shihte: Ai ishte i verbër.
E tronditur, lotët filluan të më binin si shiu, ndërsa me mirësjellje e falënderoja për zgjedhjen e tij më të mirë.
“Ju jeni shumë e mirëpritur,” buzëqeshi ai dhe u largua për të luajtur.
Ai nuk ishte në dijeni të ndikimit që ai sapo pati në ditën time.
U ula atje dhe pyesja veten se si arriti të shihte një grua të dëshpëruar që u ul në stol. Ndoshta, ai ishte i bekuar nga Përëndia me pamjen e vërtetë, ai i shihte gjërat me zemër.
Më pas, më në fund, nëpërmjet syve të një fëmije të verbër, unë mund të shihja që problemi nuk ishte me botën; problemi ishte mua.
Dhe gjatë gjithë asaj kohe unë vetë kisha qenë i verbër.
Në atë moment, u betova të shihja bukurinë në jetë. Të jem mirënjohëse për jetën time dhe të vlerësoj çdo sekondë që është imi.
Mbaja këtë lule të rreckosur tek hunda ime dhe e thitha aromën. Ishte e bukur.
Pastaj u ula dhe pashë atë djalë, në largësi, tek merrte një lule tjetër të vyshkur dhe të afrohej tek një njeri i moshuar që nuk e njihte.
Ai ishte gati të ndryshonte një jetë tjetër.
Nëse e shihni të vyeshme, shpërndajeni këtë me familjen, të afërmit, dhe miqtë tuaj. Sigurohuni që edhe ata ta lexojnë, mbase ata kanë patur një ditë të lodhshme, e mund të jetë lulja më e bukur që u dhuroni sot 🌻
