Edhe pse gjyshi im ishte një fermer, gjyshja i hekuroste rrobat e tij çdo ditë.
Ajo përziente niseshte në një shishe qelqi që kishte në krye një kapak metalik dhe që kishte një numër vrimash në të.
Ajo i spërkaste pantallonat me niseshte dhe i varte në një karrige për disa minuta në mënyrë që të thaheshin paksa dhe më pas aplikonte në to hekurin e nxehtë.
Për shkak se e pashë atë të vepronte kështu gjatë fëmijërisë, mendova se çdo femër e moshuar në botë e bënte këtë. Por, me kalimin e viteve, fillova ta vija në pikëpyetje këtë praktikë.
Për çfarë arsyeje i duheshin gjyshit rrobat e hekurosura?
Shumicën e ditëve, ai kurrë nuk shihte ndonjë tjetër përveç meje dhe ndoshta disa fermerëve të tjerë të çrregullt e me rroba të bëra pis.
Gjyshja nuk i hekuroste kurrë rrobat e mia dhe sigurisht nuk ishte e mundur që t’i hekurosja vetë. Ato bëheshin pis që në 9 të mëngjesit dhe nuk mbetej asnjë shenjë hekurosje në to.
Një ditë kur isha rreth 13 vjeç, pyeta gjyshen për këtë. Doja të dija se përse mendonte se ishte e nevojshme për të investuar kohë dhe përpjekje për të hekurosur rrobat që rrallë shiheshin dhe do të bëheshin pis në një kohë të shkurtër.
Përgjigja e saj ishte mendimi më i ëmbël që kisha dëgjuar ndonjëherë.
Ajo më tha se gjyshi ishte njeriu më i bukur në botë. Ajo tha se ishte shoku i saj më i mirë dhe dashuria e jetës së saj.
Ajo donte që ai të dukej në çdo moment dhe ta bënte botën xheloze që ai ishte i saj.
Ajo vazhdoi duke thënë:
“Nuk i dihet kurrë kur gjyshi mund të hasë në dikë dhe unë dua që ai të duket si njeriu më i bukur që Perëndia ka bërë ndonjëherë”.
Më vonë atë ditë, pashë nga afër gjyshin. Ai nuk ishte aspak i bukur për mua. Ai ishte një burrë i shkurtër dhe i dobët me një bark relativisht të madh në krahasim me shpatullat e tij.
Flokët në majë të kokës i kishte të hollë dhe dhëmbët e tij të rremë nuk dukeshin shumë mirë kur ai buzëqeshte. Ai mbante syze që ishin shumë të mëdha për fytyrën e tij, sepse gjithçka që atij i interesonte ishte të shikonte mirë.
Unë me të vërtetë që nuk e kuptoja se si dikush mund ta konsideronte këtë njeri si personin më të bukur që Perëndia kishte falur.
Kështu që e pyeta gjyshen për këtë përsëri disa ditë më vonë. E informova se kisha e vëzhguar gjyshin nga afër dhe isha i sigurt që nuk e shihja atë si njeriun më të bukur në tokë.
Ajo qeshi me të madhe dhe më dha një buzëqeshje vajzërore, atë lloj buzëqeshje që nuk e pret nga gjyshet e asaj moshe.
“Nuk po e shikon në këndin e duhur. Ai është njeriu më i bukur që Perëndia ka bërë ndonjëherë. Këto rrudha të syve nuk kanë qenë gjithmonë aty.
Më kujtohet kur kishte dhëmbë të vërtetë e të bardhë. Ai ka sytë më të bukur blu që kam parë ndonjëherë. Ata kanë pikërisht të njëjtën ngjyrë si qielli para se të perëndojë dielli.
E gjithë fytyra e tij ndriçon kur ai buzëqesh, dhe zëri i tij është aq qetësues dhe i plotë sa të gjitha nëntë qarqet dëshirojnë ta dëgjojnë kur flet,” – tha ajo.
“Çfarë thotë gjyshja? Gjyshi im ka qenë gjithmonë plak me aq sa mbaj mend unë. A mos donte gjyshja që unë të imagjinoja se gjyshi kishte qënë i ri. Ai është një burrë që meriton respekt.”
E dëgjova atë çfarë ajo më tha por vendosa të harroj që e kisha pyetur ndonjëherë. Si mund të mendonte kjo grua e vjetër që një burrë i vjetër me dhëmbë të rremë ishte i bukur? Eh, mendova, pleq.
Vitet kaluan dhe unë pashë gjyshin dhe gjyshen teksa plakeshin bashkë.
Isha mbase 30 vjeçe kur kuptova se ishte shumë e vërtetë ajo që tha gjyshja për bukurinë – ishte në fakt gjyshja që hekuroste me niseshten në shishe dhe hekurin e vjetër, rrobat e gjyshit.
