Dikur pati jetuar një Mbreti i cili shëtiste nëpër Mbretërinë e tij i maskuar. Çdo natë ai shkonte për të parë nëse gjërat ishin në rregull apo kishte ndonjë telash për të cilin ai nuk e dinte.
Ai pa një burrë shumë të pashëm dhe të heshtur që qëndronte nën një pemë. Sido që të shkonte nata, ai burrë i veshur me pak rroba qëndronte gjithmonë aty i heshtur, tamam si një statujë.
Mbreti u bë kurioz dhe më në fund një ditë pyeti: “Çfarë po ruan? Unë nuk mund të shoh asgjë”
Djali i ri qeshi, “Unë po ruaj veten. Unë nuk kam asgjë tjetër. Të ruash veten, të jesh vigjilent dhe i vetëdijshëm është thesari më i madh. Ju keni shumë, por nuk keni roje.”
Mbreti ishte në mëdyshje, por ishte i intriguar nga ai njeri. Dalëngadalë lindi një miqësi e madhe.
Murgu i veshur pak nuk e pyeti kurrë Mbretin për identitetin e tij.
Një ditë Mbreti i tha: “Unë të kam bërë kaq shumë pyetje, por ti as që më pyete – kush je?”
I riu tha: “Nëse do ta dinit se kush jeni, atëherë nuk do të më bënit aq shumë pyetje. Unë thjesht pranoj kushdo që jeni. Unë kurrë nuk i pyeta pemët, kurrë nuk i pyeta kafshët, zogjtë, kurrë nuk i pyeta yjet – Pse të pyes ty? Unë jam plotësisht i qetë me ju dhe me gjithçka ashtu siç je në këtë moment.
Asgjë nuk mund të parashikohet. Gjithçka shkon gjithnjë e më shumë drejt të panjohurës dhe unë jam krejtësisht i qetë. Çfarëdo që ndodh është një gëzim. Çdo moment është aq i ëmbël dhe aq çmuar, sa nuk mund të kërkoj më shumë. Unë nuk di ndonjë mënyrë tjetër për t’u lidhur me ekzistencën.”
Mbreti u përgjigj: “Por unë kam rënë në adhurim me ty aq shumë sa pres gjithë ditën që të vijë nata dhe të dal në xhiron time.
Gjithmonë kam frikë se një ditë mund të mos jesh këtu. Unë dua që ju të jeni më afër meje. Mund të të ftoj në pallatin tim? Unë do t’i rregulloj gjithçka ashtu siç dëshironi ju.”
Pa as edhe një moment të vetëm hezitimi, njeriu tha: “Kjo është ide e mirë. Unë mund të vij me ju tani. Nuk kam asgjë për të mbajtur me vete, nuk duhet të merren masa.”
Mbreti u trondit. Ndërsa priste që i riu ta refuzonte atë ofertë, sepse dukej sikur kishte hequr dorë nga bota.
Në mendjen e Mbretit lindi dyshimi se ndoshta ai ishte mashtruar dhe ky njeri nuk është shenjtor dhe ai vetëm është shtirur dhe ka pritur deri në këtë moment.
Tani, ishte e vështirë për Mbretin të pranonte ftesën. Mjerisht, ai mori një njeri në pallat dhe i dha atij vendin më të mirë në pallat për të qëndruar dhe gjithashtu iu ofruan shërbimet më të mira.
Mbreti ende shpresonte se i riu do të refuzonte, por i riu tha: “Shkëlqyeshëm! Ky është vendi i duhur.”
Mbreti nuk mundi të flinte gjithë natës. Ditën tjetër, i riu po hante ushqime luksoze, nuk ishte më gjysëm i veshur, ai përdorte rrobat më të shtrenjta. Ai nuk dukej i shqetësuar për grua pasi gratë më të bukura nga pallati po i shërbenin.
I riu ishte mjaft i qetë, sikur asgjë të mos kishte ndodhur, por kjo ishte shumë për Mbretin. Po bëhej një plagë në zemrën e Mbretit duke menduar se ai ishte mashtruar dhe gënjyer me të vërtetë.
Mbreti filloi të mendonte mënyra për të hequr qafe të riun. Mbreti shkoi tek i riu dhe i tha: “Kam disa kohë që dua të të bëj një pyetje”.
Djali i ri u përgjigj: “E di – jo disa kohë, por nga momenti kur pranova ftesën tuaj.”
Mbreti u trondit dhe tha: “Çfarë do të thuash?”
I riu u përgjigj: “E di që prisnit që unë të refuzoja ofertën tuaj. Nëse do të kisha refuzuar, do të më kishit respektuar, do të më kishit prekur këmbët, por unë nuk refuzoj asgjë.
Pranimi im është i plotë. Qoftë një vend në pallat apo një vend nën pemë. Tani, ju mund të më bëni pyetje, megjithëse unë tashmë e di atë.”
Mbreti tha: “Atëherë më jep një përgjigje. Gjithçka që dua të di është, cili është ndryshimi midis teje dhe meje?”
I riu qeshi dhe tha: “Do të përgjigjem, por jo këtu se nuk do ta kuptoni. Do të shkojmë në mëngjes dhe në vendin e duhur, në momentin e duhur, do të përgjigjem.”
Të nesërmen në mëngjes ata të dy shkuan me kuaj të shaluar në mëngjes. Ata kaluan një rrugë të gjatë, por i riu ende nuk kishte folur për përgjigjen.
Më në fund, Mbreti tha: “Tani ky lumë është kufiri i perandorisë sime. Përtej lumit nuk mund të shkoj. Kjo i përket dikujt me të cilin kemi qenë armiq për shekuj. Kemi bërë kilometra të tëra dhe tani është koha e mjaftueshme. Po bëhet vapë, në mes të ditës.”
Djali i ri u përgjigj: “Po, përgjigja ime është – ky është manteli juaj, ky është kali juaj”
Pastaj, duke zbritur nga kali, i riu hoqi mantelin dhe tha: “Po shkoj në anën tjetër të lumit, sepse nuk kam armiq. Ky mantel nuk ishte kurrë i imi dhe ky kalë nuk ishte kurrë i imi. Vetëm një pyetje e vogël: Do të vish me mua apo jo?”
Mbreti tha: “Si mund të vij me ju? Unë duhet të kujdesem për mbretërinë. E gjithë puna, lufta, përpjekja, ambicia e jetës sime janë pas meje në mbretëri.”
I riu u përgjigj: “Ky është ndryshimi mes nesh. Unë und të shkoj. Unë nuk kam asgjë në pallat. Nuk kam asgjë për të humbur, asgjë nuk më përket mua. Për sa kohë që ishte në dispozicion, më pëlqeu i tillë. Tani do të shijoj pemën e egër, lumin, diellin.”
Mbreti e kuptoi që gaboi, i riu nuk po e mashtronte dhe ishte njeri i përndritur.
Mbreti zbriti nga kali i tij dhe i tha: “Të kërkoj falje. Unë i prek këmbët e tua. Mos shko. Përndryshe, nuk do të mund ta fal veten kurrë.”
I riu buzëqeshi dhe tha: “Për mua nuk ka asnjë problem. Mund të kthehem, por ju do të filloni të dyshoni, kështu që është më mirë të më lini të shkoj.
Unë do të qëndroj vetëm në anën tjetër të bregut nën atë pemë të bukur. Sa herë që dëshironi të vini, mund të vini të paktën në bregun tjetër dhe të më shihni.
Nuk kam asnjë problem të kthehem, por nuk do të kthehem sepse nuk dua t’ju shqetësoj netët dhe ditët tuaja dhe të krijoj tensione dhe shqetësime.”
Sa më shumë ngurrohej, aq më shumë mbreti filloi të ndihej keq dhe i trishtuar, fajtor për atë që kishte bërë.
Murgu i ri tha: “Nuk mund të më kuptoni sepse nuk e kuptoni përvojën e të këtillës: kudo që të jeni, jeni në një marrëdhënie të thellë dashurie me gjithçka që është.
Ju nuk keni nevojë të ndryshoni askënd, nuk keni nevojë të ndryshoni asgjë, nuk keni nevojë të ndryshoni veten. Gjithçka është ashtu siç duhet, është bota më e përsosur.”
