Dikur pati jetuar një vajzë e verbër. Ajo e urrente veten thjesht sepse ajo ishte e verbër që në lindje.
Ajo i urren të gjithë dhe ajo ishte e frustruar me jetën e saj, por ajo kishte një mik të dashur.
Ajo i tha mikut të saj “nëse ajo mund të shihte botën e bukur, ajo do të martohej me të”.
Një ditë e lajmëruan se dikush kishte dhuruar sytë dhe tani ajo mund të shihte gjithçka.
Ajo ishte e lumtur kur pa botën.
Miku i saj e pyeti atë, tani u plotësua dëshira jote më e madhe, e tani që mund të shikosh gjithçka, a do të martohesh me mua?
Vajza u trondit kur pa se shoku i saj ishte gjithashtu i verbër. Ajo harroi premtimet dhe nuk pranoi të martohej me të.
Miku i saj u largua me lot dhe i dërgoi një letër asaj duke thënë:
“Vetëm kujdesu për sytë e mi e dashur!”
Kjo tregon se si truri i njeriut ndryshon kur statusi ndryshon, jo gjithkush e bën këtë.
Janë vërtetë të paktë ata njerëz që e kujtojnë se si ishte jeta e tyre më parë dhe kush i ndihmonte në situatën më të dhimbshme.
Jeta është një dhuratë dhe nuk duhet të jemi mosmirënjohës.
