Babait tim iu desh gjithë jeta për të nxjerrë një mësim të vlefshëm. Ai e kaloi atë tek unë dhe gjeneratat e ardhshme që do të vinin.
Ishte 12.10 dhe burri im ishte 10 minuta me vonesë për takimin tonë. E paduruar, i thashë:
“Ku je? Është shumë vonë!”
“Më vjen keq, por dikush tjetër dëshiron që të jetë me ty”, burri im më shkroi mbrapsht.
E hutuar dhe pak e mërzitur. Po mendoja se më duhet ende të punoja pas drekës.
Papritmas vura re një njeri që parkonte makinën e tij dhe hyri në restorant, i cili dukej si babai im.
Po, ishte babai im.
Ai dukej se kishte udhëtuar pa ndalesë nga shtëpia e tij 5 orë larg.
“Babi, çfarë po bën këtu?”, pyyeta e habitur. Ka kaluar më shumë se një vit që nga koha e fundit kur i kam shkuar për vizitë.
Babai im u ul, porositi çaj dhe tha, “Unë jam këtu për të ngrënë drekë me ty.”
Me frikë se diçka e keqe i kishte ndodhur babait, e pyeta atë e frikësuar për të dëgjuar përgjigjen …
“A ndihesh keq?”
“Jam mirë e dashur. Dhe … javën e ardhshme, ka një shfaqje të filmit që nuk e pamë dot së bashku. A… të kujtohet?
“Do të doja ta shihja atë me ty”, mu lut babai me dashuri.
“Më kujtohet, babi, por nuk mund ta bëj këtë gjë. Jam shumë e zënë me punë këtë muaj.”
E zënë në faj, sugjerova që ne të shkonim ta shihnim atë muajin e ardhshëm …
“Muajin e ardhshëm!”, u përgjigj ai solemnisht.
Muajin e ardhshëm, arrita ta shoh babain tim … por jo në një kinema, ai ishte në një shtrat spitalor.
Në momentet e fundit ai më dorëzoi ditarin e tij, pa mundur të fliste, i mbylli sytë përgjithmonë.
Më vonë asaj nate, e hapa ditarin e shkatërruar fizikisht e shpirtërisht…
8 korrik 1981 ora 21:00: Unë nuk erdha në kohë kam për të të parë kur linde.
6 qershor 1981. 14:00: Kam humbur hapat e tu të parë, kur mësove të ecje.
9 shtator 1984. 7:30 paradite: Dita jote e parë në kopësht dhe unë nuk arrita të të merrja pasi mbaroi mësimi.
Lotët filluan të rrokulliseshin në faqet e mia dhe zemra ime rrihte fort …
8 korrik 1985. 7:00: Unë nuk isha atje për të festuar ditëlindjen tënde të 4-të.
5 maj 1988. 12:00: Unë të lashë të prisje për një kohë të gjatë dhe ende humba shfaqjen tonë të parë të filmit.
23 prill 1018. 22:00: Ndjej se mund të mos e mbaj premtimin tim ndaj teje edhe një herë.
Bijë, atë ditë, vetëm dëshiroja të kaloja momentet e fundit të jetës time me ty, për të thënë se sa e çmuar është koha e familjes.
Unë kam humbur shumë momente gjatë viteve, duke shpenzuar të gjithë kohën duke punuar, duke menduar se kjo do ta bënte jetën tonë më të mirë.
Isha gabim.
Ne duhet të shpenzojmë aq kohë sa mundemi me ata që duam, kështu e bëjmë jetën më të mirë. Sepse paratë nuk mund të blejnë lumturi të vërtetë. Më vjen keq, bijë. Mos bëj të njëjtat gabime që bëra.
Në fund, fëmijët nuk do të kujtojnë lodrën e bukur që keni blerë për ta. Koha për familjen është kohë e shenjtë dhe duhet të mbrohet dhe respektohet.
Kaloni kohë më të mirë me familjen tuaj!
Një ditë ju do të thoni ose: “Ah sikur,” ose “Sa më vret pendimi që s’e bëra…”.
