Psikologët sugjerojnë se një strukturë e shëndetshme familjare është një mjedis ideal për rritjen e fëmijës dhe se veprimet e prindërve mund të shkatërrojnë përgjithmonë jetën e fëmijëve të tyre, veçanërisht kur janë të vegjël.

Sipas një studimi, në më shumë se 1/3 e martesave, partnerët kanë pranuar se tradhtojnë dhe 35% që ishin jobesnikë ndaj partnerëve të tyre të rëndësishëm pranuan se do ta bënin përsëri.

Ndonjëherë prindërit nuk mund t’i kuptojnë efektet që kanë veprimet e tyre në familje dhe se vendimet e tyre mund të shkatërrojnë jetën e fëmijëve.

Ja se si tradhtia mund të ndikojë në psikologjinë e fëmijës për jetën:

1. Ata fajësojnë veten

Fëmijët priren të fajësojnë vetveten kur e shohin familjen të copëzuar. Kjo sepse ata nuk kanë pjekuri emocionale dhe nuk janë në gjendje ta ndajnë veten si një person nga prindërit e tyre; kështu që prindërit e tyre që bëjnë veprime të gabuara u duken pjesë e vetes së tyre.

Ata ndjehen të padenjë për dashuri dhe afeksion, sepse prindërit e tyre nuk ia shfaqin njëri-tjetrit ndjenja të tilla.

Kjo gjë pastaj bëhet një standard për ta dhe ata vazhdojnë të përthithin fajin ndërsa rriten, duke ndjerë se veçimi nga dashuria në familjen e tyre është diçka që e kanë shkaktuar ata.

2. Ata do të bëhen jobesnikë kur të rriten

Fëmijët ndjekin gjurmët e prindërve të tyre shumicën e kohës dhe madje përsërisin vendimet e këqija që ata bëjnë, sepse kjo është ajo me të cilën janë të familjarizuar!

Sipas një psikologu klinik, 55% e fëmijëve prindërit e të cilëve ishin tradhtarë gjithashtu u bënë jobesnikë në jetën e tyre si të rritur. Kjo është për shkak se fëmijët i shohin prindërit si heronjtë e tyre dhe modele rolesh.

Në mendjen e tyre, çdo gjë që bën një prind është gjëja “e drejtë”; kështu që ata rriten duke ndjerë se tradhtia është sjellje e pranueshme edhe nëse ata e dinë se nuk është.

3. Frika nga braktisja

Një fëmijë ka një perspektivë unike për dinamikën familjare dhe pavarësisht se çfarë dallimesh kanë prindërit me njëri-tjetrin, kur një prind është jobesnik ndaj bashkëshortit respektiv, një fëmijë do të ndiejë se prindërit nuk janë besnikë ndaj të gjithë familjes.

Fëmija pastaj ndjen se një prind që u tradhtua nuk bëri asgjë për ta merituar këtë tradhti dhe braktisje.

Prandaj, fëmijët që përjetojnë këtë lloj braktisje në familje rriten nga frika e braktisjes në marrëdhëniet e tyre si të rritur. Ata përfundojnë duke i mbajtur njerëzit larg nga vetja në mënyrë që të shmangin humbjen e tyre.

4. Përballja me tradhtinë më të keqe

Fëmijët nuk shqetësohen shumë për tradhtinë nga miqtë ose të afërmit, sepse ata kanë një lidhje të veçantë me familjen dhe ky realitet i mban ata larg nga lëndimi.

Një tradhti mes prindërve të tyre, nga ana tjetër, mund të ndikojë thellë në to. Kjo është për shkak se ata mendojnë se lidhja e veçantë që kanë pasur në familjen e tyre është thyer dhe frika e pasigurisë rritet.

Ata do të fillojnë të kërkojnë të vërtetën dhe të ndjehen të pasigurtë për të ardhmen. Fëmijët do të ndjejnë se nuk do të jenë në gjendje të gjejnë komoditetin e familjes që dikur kishin dhe kjo është tradhëtia më e keqe që dikush mund të përjetojë në moshë të re.

5. Problemet me besimin

Sipas një studimi mbi psikologjinë klinike, 70% e fëmijëve që përjetojnë jobesnikërinë në marrëdhëniet e prindërve të tyre krijojnë probleme të besimit në jetën e tyre personale si të rritur.

Ata besojnë se për shkak se një nga prindërit e tyre u tradhtua, ata gjithashtu do të tradhtohen.

Ata e kanë të vështirë t’u besojnë partnerëve të tyre dhe ata bëhen shumë posesivë ndaj të tjerëve, duke shkaktuar kështu dështimin e shumicës së marrëdhënieve të tyre!

6. Mosbesim në dashuri

Përafërsisht 80% e fëmijëve me prindër të divorcuar rriten duke mos besuar në dashuri kur kalojnë në moshën si të rritur.

Në një moshë të re, ata e lidhin aq shumë veten me prindërit e tyre saqë kur rriten, ata ndjehen të destinuar të dështojnë në jetën e tyre dashurore, kështu që ata zhvillojnë sjellje destruktive.

Ata do të preferonin marrëdhënie të rastësishme që nuk do të zgjasnin shumë sesa një marrëdhënie që do t’i vinte ata vazhdimisht në pikëpyetje nëse partneri i tyre i do ose nëse do ta tradhtojë ashtu siç ndodhi me prindërit e tyre.

7. Të ndjerit të detyruar të mbajnë krah

Fëmijët e prindërve të divorcuar ose të ndarë ndjejnë se kur një nga prindërit është lënduar, ata do të duhet të mbajnë krah sepse mendojnë se kjo është mënyra më e mirë për të mbështetur prindin që u lëndua.

Në mendjet e tyre, ata duan t’i bëjnë të gjithë të lumtur dhe ndjehen të ndarë në mes. Edhe pse i duan të dy prindërit e tyre ata ndjehen se dikush mund të ketë nevojë për më shumë mbështetje se tjetri kështu që ata fillojnë të distancohen nga prindi tjetër.

Ajo që është e rëndësishme në këto raste është që të përpiqen dhe t’i mbajnë fëmijët të ndarë nga kjo situatë dhe të dy prindërit duhet ta trajtojnë njëri tjetrin me respekt gjatë ndarjes, me qëllim që të parandalojnë që fëmijët e tyre të ndjehen fajtorë për diçka që nuk është krejtësisht faji i tyre.

Ndonjëherë divorci dhe ndarja janë të pashmangshme në një marrëdhënie dhe nuk ka asnjë garanci se një martesë do të zgjasë përgjithmonë. Në shumë raste, çiftet që divorcohen për shkak të dallimeve, arrijnë t’i rrisin fëmijët e tyre në mënyrë të përsosur së bashku.

Megjithatë, është shumë e rëndësishme që të rriturit të mendojnë me përgjegjësi para se të zhyten në një “aventurë jashtëmartesore” që do të shkatërrojë përgjithmonë jetën e anëtarëve të familjes.