Margaret Eleanor Atwood është një poete kanadeze, romanciere, kritike letrare, eseiste, mësuese, aktiviste mjedisore dhe shpikëse.
E për kënaqësinë e lexuesve tanë nuk mund të mungonin thëniet e kësaj gruaje të madhe. Në përfundim të leximit, mos harro, të na thuash cila prej thënieve mëposhtë ju la mbresa më së shumti.
E tëra çfarë duhet të bësh, i them vetes, është të mbash gojën mbyllur dhe të dukesh budallaqe. Nuk duhet të jetë aq e vështirë.
Lufta është ajo që ndodh kur gjuha dështon.
Do të doja të isha ajri që të banon vetëm për një moment. Do të doja të isha aq e pavërejtur dhe aq e nevojshme.
Një fjalë pas një fjale pas një fjale është pushtet.
Një tjetër besim i imi: se të gjithë të tjerët në moshën time janë të rritur, ndërsa unë jam thjesht e maskuar.
Injorimi nuk është i njëjtë me injorancën, ju duhet ta ushtroni vazhdimish atë.
Better never means better for everyone… It always means worse, for some.
Më mirë kurrë nuk do të thotë më mirë për të gjithë … Gjithmonë do të thotë më keq, për disa.
Lexoj për kënaqësi dhe ky është momenti që mësoj më shumë.
When we think of the past it’s the beautiful things we pick out. We want to believe it was all like that.
Kur mendojmë për të kaluarën janë gjërat e bukura që zgjedhim. Ne duam të besojmë se gjithçka ishte kështu.
Ndoshta nuk shkruaj për askënd. Ndoshta për të njëjtin person fëmijët po shkruajnë kur shkruajnë emrat e tyre në dëborë.
Marrëzia është e njëjtë me të keqen nëse gjykoni nga rezultatet.
Ju mund të jeni xheloz vetëm për dikë që ka diçka që ju mendoni se duhet ta keni vetë.
Ne ende mendojmë për një burrë të fuqishëm si një udhëheqëse të lindur dhe një grua të pushtetshme si një anomali.
Nëse të gjithë do të ishim në gjyq për mendimet tona, të gjithë do të vareshim.
Por njerëzit do të bëjnë gjithçka në vend që të pranojnë se jeta e tyre nuk ka kuptim.
Prekja vjen para shikimit, para fjalës. Është gjuha e parë dhe e fundit, dhe gjithmonë thotë të vërtetën.
Mënyra më e mirë për të mbajtur një sekret është të pretendoni se nuk ka një të tillë.
Ne menduam se kishim probleme të tilla. Si e dinim që ishim të lumtur?
Dhe ajo e ka të vështirë të besojë – se një person do ta donte edhe kur ajo nuk po përpiqej. Duke u përpjekur të kuptoni se për çfarë kanë nevojë njerëzit e tjerë, duke u përpjekur të jeni të denjë.
Mund të mendoni qartë vetëm me rrobat tuaja veshur.
Por disa njerëz nuk mund të thonë se ku dhemb. Ata nuk mund të qetësohen. Ata nuk mund të ndalojnë kurrë të ulërijnë.
Për çfarë po jetoj dhe për çfarë po vdes janë e njëjta pyetje.
Nëse ai dëshiron të jetë një budalla, është një opsion i lirë. Miliona para tij kanë bërë të njëjtën zgjedhje jete.
Një shtëpi e mbushur me asgjë, përveç vetes. Është e rëndë, ajo butësi. Është dërrmuese, ajo zbrazëti.
Të falësh e burrat është shumë më e lehtë sesa të falësh gratë.
Ju nuk mund të paracaktoni atë që ndjeni, por mund të përcaktoni se si silleni.
Të dish ishte një tundim. Ajo që nuk e dini nuk do t’ju tundojë.
E dija se çfarë duhej të ishte dashuria: obsesioni me ngjyrat e përziera.
Unë besoj në rezistencën pasi besoj se nuk mund të ketë dritë pa hije; ose më mirë, asnjë hije nëse nuk ka edhe dritë.
Askush nuk vdes nga mungesa e seksit. Është mungesa e dashurisë nga e cila vdesim.
Njerëzit qajnë në dasma për të njëjtën arsye që qajnë në përfundime të lumtura: sepse ata dëshpërimisht duan të besojnë në diçka që e dinë se nuk është e besueshme.
Kështu u dashuruan vajza që nuk fliste dhe burri që nuk shihte.