Një çift në tetëdhjetat e tyre kishin që të dy probleme me sklerozën (humbja e pjesshme ose e plotë e kujtesës). Ata vendosën të shkojnë te mjeku për një kontroll.
Mjeku u thotë atyre se ata janë fizikisht në rregull, por ata mund t’iu duhet të fillojnë të shkruajnë gjëra për t’i ndihmuar ata që të kujtojnë.
Më vonë atë ditë, ndërkohë që po relaksoheshin në dhomën e ndenjes, plaku u ngrit nga karrigia e tij.
Gruaja e tij e pyet, “Ku po shkon?”
“Në kuzhinë”, përgjigjet ai.
“A do të më marrësh një tas me akullore?”
Pyet ajo. “Sigurisht,” përgjigjet ai.
“A nuk mendon se duhet ta shkruash atë në mënyrë që ta mbash mend atë?” Pyet ajo. “Jo, mund ta mbaj mend.”
“Epo, do të doja disa luleshtrydhe në krye, do të bëje mirë ta shkruaje, sepse e di që do ta harrosh”.
Ai thotë, “Unë mund ta mbaj mend atë! Ti do një tas me akullore me luleshtrydhe.”
“Do ta pëlqeja edhe me krem të rrahur. Jam i sigurtë se do ta harrosh, kështu që do të ishte mirë ta shkruaje!” tha ajo.
I irrituar, thotë ai, “Nuk kam nevojë ta shkruaj, e mbaj mend atë!
Akullore me luleshtrydhe dhe krem. E mora vesh ta marrë e mira! “Pastaj ai shkon në kuzhinë.
Pas rreth 20 minutash, plaku kthehet nga kuzhina dhe i jep gruas së tij një pjatë vezësh me proshutë.
Ajo e sheh pjatën për një çast dhe thotë, “Ku është feta e thekur e bukës?
